* Η προσευχὴ νὰ γίνεται. Ἔστω καὶ τυπική, πού σου ψιθυρίζει ὁ διάβολος ὅτι εἶναι ξηρὴ καὶ τυπική.
* «Εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖον σου, ὅταν προσεύχη, καί… ἀποδώσει σοὶ ἐν τῷ φανερῶ». (Μάτθ. 6, 6). Νὰ κλείσουμε ὄχι μόνο τὴν πόρτα τοῦ δωματίου μας, ὅταν θέλουμε νὰ προσευχηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ κλείσουμε καὶ τὰ αὐτιά μας καὶ τὴ σκέψη καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ τὰ ξεχάσουμε ὅλα, νὰ εἶναι νεκρὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη καὶ μόνο μὲ τὸ Θεὸν τὸν Ἄπειρο, τὸν Ἕνα, τὸν Πολυέλεο, τὸν Πολυεύσπλαγχνο Θεὸ νὰ μιλοῦμε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ ζοῦμε μόνο τὸν Θεό. Κατὰ τὸ σῶμα νὰ μὴ ζοῦμε. Αὐτὸ ζητᾶ, ὅταν λέει «κλείσας τὴν θύραν σου»“ τὴ θύρα τῶν αἰσθήσεών μας ἐννοεῖ.
Νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα. Στὴν ἐργασία μας, στὸ δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο, παντοῦ. Τὸ πρωί, ὅταν ξυπνήσουμε, πρῶτα προσευχή, πάντα προσευχή. Τὴν εὐχὴ νὰ λέμε πολλὲς φορές, στὸ δρόμο, στὸ σχολεῖο, στὴν ἐργασία μας. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ, τὸν ἁμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς γεμάτο καὶ ὁ Θεὸς δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του…
* Η Χάρις τοῦ Θεοῦ «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα»
Ὅταν ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε γιὰ ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ζωή, μὲ προσευχή, Ἐξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του, ποὺ ἀρδεύει τὴν ψυχή, ὅπως τὸ νερὸ ζωογονεῖ τὰ πάντα. Ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος ποὺ πέφτει, τρεκλίζει, ὅσο κι ἂν τὸν πολιορκεῖ ἡ ἁμαρτία, νὰ ἀγωνίζεται. Νὰ μὴν τὸ βάζει κάτω. Νὰ λέει: ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μου, μαζί μου. δεν θὰ μ’ ἀφήσει…
* «Πνεῦμα… περιέργειας καὶ ἀργολογίας μὴ μοὶ δῶς»
Βάλαμε ποτὲ κανένα βράδυ τὸν ἑαυτό μας, ἀδελφοί μου, στὸ σκαμνὶ νὰ τὸν ἐξετάσουμε γι’ αὐτὰ τὰ δύο;
Περιέργεια: Προσπαθοῦμε νὰ δοῦμε, ν’ ἀκούσουμε τί κάνει ὁ ἅ, πῶς κινεῖται ὁ β, κ.λπ. Καὶ ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ σχηματίζονται στὸ μυαλὸ μᾶς τόσες ἄσχημες εἰκόνες, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ προσευχηθοῦμε.
Ἀργολογία: «Πᾶν ρῆμα ἀργὸν ὁ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι λόγον ἐν ἡμέρα κρίσεως» (Μάτθ. 12, 36). Ἡ ἀργολογία συνορεύει μὲ τὴν κατάκριση, μὲ τὴ συκοφαντία. Λέμε – λέμε, ἀραδιάζουμε, ψάχνουμε νὰ βροῦμε τὸ κουσούρι τοῦ καθενὸς καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἐξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτὲς κουβέντες ἐναντίον του.
Ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γὴς τόσες ἄσχημες ἀναθυμιάσεις ἀνεβαίνουν στὸ θρόνο Του… Κι ὅμως ὁ Θεὸς ἀγαπάει, ἀνέχεται, μακροθυμεῖ. Μὲ τὸν πόνο, μὲ τὴ δοκιμασία ἐπισκέπτεται τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὅσοι ἔχουν καλὴ διάθεση ὁμολογοῦν τὰ σφάλματά τους ἐνώπιόν του Πνευματικοῦ, χύνουν δάκρυα, γίνονται ἄλλοι ἄνθρωποι. αυτοί, πού, ἂν τοὺς γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θὰ τοὺς βομβαρδίζαμε μὲ τὰ λόγιά μας.
* Στα Μοναστήρια αφιερώνουν τη μία ημέρα για τους ἀρρώστους, την άλλη γιὰ τὴ νεολαία, τὴν ἄλλη για την κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα. Προσεύχονται καὶ κάνουν κομποσχοίνια… Ἂς αφιερώσουμε κι ἐμεῖς μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, τὴν Τετάρτη ἢ τὴν Παρασκευή. να μὴ μιλάμε, ἀλλὰ νὰ κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὴν κατάσταση τη σημερινή. Νὰ μὴ μιλάμε καθόλου. μόνο τὰ ἀναγκαία, τὰ ἐπαγγελματικὰ νὰ λέμε. Νὰ γονατίσουμε, νὰ προσευχηθοῦμε, νὰ κάνουμε κομποσχοίνι. να δεῖτε, θαῦμα θὰ γίνει, ἀδελφοί μου…
* Νὰ σηκώνεται τὸ πρωὶ ὁ πιστός, νὰ γονατίζει καὶ νὰ λέει: «Κύριε φύλαξε μὲ ἀπὸ τὴν περιέργεια καὶ τὴν ἀργολογία. Θέλω νὰ εἶμαι οἰκοδομητικός, καὶ γιὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ οἰκοδομοῦμαι καὶ νὰ οἰκοδομῶ. Μὲ τὴν ἐμφάνισή μου, μὲ τὰ λόγιά μου, μὲ τὴν προβολή μου, μὲ τὴ γλώσσα μου νὰ οἰκοδομοῦμαι καὶ νὰ οἰκοδομῶ τοὺς ἄλλους». Πόσο ὡραῖο θὰ ἦταν! Τί κοινωνία θὰ εἴχαμε, τί Ἐκκλησία θὰ εἴχαμε!
* Οι ἱερεῖς εἶναι ταχυδρόμοι τοῦ οὐρανοῦ. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Όταν ὁ ταχυδρόμος φέρνει το γράμμα, βλέπουμε τὸν ταχυδρόμο ή τὸ γράμμα; Ὁ ἱερέας εἶναι φωτιὰ ποὺ καίει.
* «Ἐν ὅλη ψυχή σου εὐλαβοὺ τὸν Κύριον καὶ τοὺς ἱερεῖς αὐτοῦ θαύμαζε» (Σόφ. Σείρ. ζ’, 29). Ὅποιος δὲν εὐλαβεῖται μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τοῦ εἶναι τοῦ τὸν Κύριον καὶ δὲν εἶναι ὑποτεταγμένος στοὺς ἱερεῖς, δὲν ἔχει τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
«ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
τοῦ πολυχαρισματούχου Γέροντος
ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ(1910-1995)»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΠΗΓΗ: ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣΠΗΓΗ:http://evaggelismostheotokou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου